Verhaal Vrijwilliger Marianne

Jarenlang had ik een praktijk voor kinderfysiotherapie in de buurt van Nijmegen. In juli 2012 ben ik daarmee gestopt om mijn man te vergezellen die door zijn bedrijf was gevraagd om een landbouw ontwikkelingsproject te leiden in Bangladesh.

In Dhaka kwam ik Antoinette Termoshuizen toevallig tegen. Zij vertelde mij over het centrum voor gehandicapte kinderen in Manikganj en toen ze hoorde wat mijn achtergrond was nodigde ze me uit om eens langs te komen op het centrum. Dat heb ik gedaan en het was van meet af aan duidelijk dat er veel mogelijkheden waren om de begeleiding van de kinderen op het gebied van fysiotherapie te verbeteren en te professionaliseren. Zo ben ik bij Niketan betrokken geraakt.

Samen met de aanwezige fysiotherapeuten en begeleiders ben ik begonnen om meer structuur aan te brengen in de behandeling van de kinderen in en rondom het centrum in Manikganj. Voor mij was het erg motiverend om te zien dat de ouders (meestal de moeder) van het kind actief betrokken waren bij het centrum. Omdat ik geen Bengaals spreek kon ik niet rechtstreeks met de moeders praten, maar met hulp van vertalers en vooral door veel dingen gewoon te laten zien en voor te doen lukte het prima om contact te maken.

Na drie jaar in Bangladesh ben ik midden 2015 definitief teruggekeerd naar Nederland, maar ik blijf ook van een afstand betrokken bij het werk van Niketan. In het afgelopen jaar heb ik geholpen met de ontwikkeling van het (digitale) kind-volg systeem. In oktober 2016 ben ik via het PUM programma voor gepensioneerde experts voor twee weken uitgezonden naar Bangladesh om in Manikganj en in Dhaka te helpen met het in praktijk brengen van het kinderfysiotherapeutische deel van het kind-volg syteem.