Verhaal Vrijwilliger Naomi
Eerder dit jaar besloot ik, Naomi, mijn werk op te zeggen en mijn hart te volgen: voor minimaal drie maanden naar Bangladesh, het land van mijn vader. Het was al sinds jongs af aan mijn wens om daar een langere tijd te verblijven, zodat ik de taal eindelijk echt kan leren, mijn familie en cultuur beter kan leren kennen en tegelijkertijd iets kan betekenen voor meisjes en jonge vrouwen die minder zichtbaar zijn.
In mijn zoektocht naar een organisatie die zich (onder andere) inzet voor het welzijn van meisjes en vrouwen, kwam Niketan al snel als betrouwbaar naar voren. Zo ontstond mijn plan: één maand Bengaalse taallessen volgen in Dhaka en daarna twee maanden vrijwilligerswerk doen bij Niketan. Mijn opdracht was om te onderzoeken hoe het gaat met meisjes en jonge vrouwen met een beperking: hun welzijn, hun ervaringen met geweld en hun behoeften. Tijdens trainingen waren al verontrustende verhalen naar boven gekomen, maar het ontbrak nog aan onafhankelijk onderzoek dat dit in kaart bracht.
Een warm welkom
Vanaf het moment dat ik aankwam in Afroza’s Place in Baniajuri voelde ik me welkom. De jongens van het woonhuis hielpen meteen met mijn bagage, collega’s vroegen nieuwsgierig naar mijn leven en al snel zat ik met de eerste meisjes voor een interview. De gesprekken gaven me een uniek inkijkje in hun levens: de mooie kanten, maar soms ook hun pijn. Sommige verhalen waren zo heftig dat ik na afloop even moest bijkomen. Geen enkel kind (of mens) zou zulke dingen moeten meemaken.
Mijn respect voor de kinderen is enorm. Ze groeien op in een samenleving waar ‘anders zijn’ vaak niet geaccepteerd wordt, en waar goede zorg, liefde en ontwikkeling een luxe zijn. En mijn bewondering voor de medewerkers van Niketan/DRRA is minstens zo groot: zes dagen per week staan ze klaar voor de kinderen.
De twee maanden in Baniajuri vlogen voorbij. Het afscheid van Afroza’s Place en van Bangladesh was verdrietig. Ik had graag langer gebleven, maar door de (politieke) onrust in het land was dat niet verstandig. Ik mis nu al de warmte van de mensen (én het weer), het eten en de groene omgeving die tegelijk rustgevend en chaotisch is—zoals alleen Bangladesh dat kan zijn. Maar bovenal mis ik de kinderen en hun energie.
Ik ben dankbaar voor iedereen die ik heb ontmoet, trots op het onderzoek dat ik mocht uitvoeren (klik hier voor de link) en diep geraakt door de kracht van de meisjes die hun verhalen met mij deelden.
Als laatste: Donateurs jullie geld komt goed terecht. Dankzij jullie kan Niketan dit belangrijke en hard nodige werk blijven doen.
Hartelijke groet,
Naomi Faasse
