Verhaal Urmi

Mijn naam is Urmi. Ik ben 18 jaar en ik ben een klein persoon, ik heb dwerggroei. En ik studeer.

Toen ik jong was wilde mijn familie mij naar het circus sturen! Als kind verstopte ik mij vaak, ik was erg verlegen. Ik durfde ook met niemand te praten uit angst en schaamte. Maar mijn moeder stond altijd voor mij klaar en hielp mij. De eerste dag op de basisschool herinner ik mij nog goed, ik kon niet op de schoolbank komen, deze was veel te hoog voor mij. Toen ik probeerde te gaan zitten, zag ik dat alle leerlingen in mijn klas en zelfs de leraar lachten. Ik vond het vreselijk. Wat ik me ook heel duidelijk herinner, is dat ik door mijn familieleden werd opsloten in hun huis tijdens de bruiloft van mijn neef. Ze waren bang dat de bruiloft zou worden afgeblazen als de aanstaande schoonfamilie mij zagen. Dit is blijkbaar nog steeds zo, want ik mag nog steeds geen kennismaken met nieuwe familieleden. Ik heb de seksuele voorlichting– en leiderschapstraining afgerond en weet nu wat mijn rechten zijn. Maar nu doet het eigenlijk alleen maar meer pijn als iemand mij negeert.

Mijn probleem is niet mijn handicap, ik kan mezelf heel goed redden. Mijn probleem is het gedrag en de negatieve houding van de mensen in onze samenleving. Zij maken mij gehandicapt.

Lees ook het verhaal van Asha